برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۶۸۹

— ۷۹ —

---

	هر چند نمیسوزد بر من دل سنگینت			گوئی دل من سنگیست در چاه زنخدانت
	جان باختن آسانست اندر نظرت لیکن			این لاشه نمی‌بینم شایستهٔ قربانت
	با داغ تو رنجوری به کز نظرت دوری			پیش قدمت مردن خوشتر که بهجرانت
	ای بادیهٔ هجران تا عشق حرم باشد			عشاق نیندیشند از خار مغیلانت
	دیگر نتوانستم از فتنه حذر کردن			زانگه که درافتادم با قامت[۱] فتانت
	شاید که درین دنیا مرگش نبود هرگز			سعدی که تو[۲] جان دارد بل دوستر از جانت
	بسیار چو ذوالقرنین آفاق بگردیدست			این تشنه که میمیرد بر چشمهٔ حیوانت

۱۴۷– ط

	جان و تنم ایدوست فدای[۳] تن و جانت			موئی نفروشم بهمه ملک[۴] جهانت
	شیرین‌تر ازین لب نشیندم که سخن گفت			تو خود شکری یا عسلست آب دهانت؟
	یکروز عنایت کن و تیری بمن انداز			باشد که تفرّج بکنم دست و کمانت
	گر راه بگردانی و گر روی بپوشی			من مینگرم گوشهٔ چشم نگرانت
	بر سرو نباشد رخ چون ماه منیرت			بر ماه نباشد قد چون سرو روانت
	آخر چه بلائی تو که در وصف نیائی			بسیار بگفتیم و نکردیم بیانت
	هر کس که ملامت کند از عشق تو ما را			معذور بدارند چو بینند عیانت[۵]
	حیفست چنین روی نگارین که بپوشی			سودی بمساکین رسد آخر چه زیانت؟
	بازآی که در دیده بماندست خیالت			بنشین که بخاطر بگرفتست[۶] نشانت
	بسیار نباشد دلی از دست بدادن			از جان رمقی دارم و هم برخی جانت
	دشنام کرم کردی و گفتی و شنیدم			خرّم تن سعدی که برآمد بزبانت

---

1. نرگس.
2. چو.
3. جان و تنم ای جان بفدای.
4. خلق.
5. در یک نسخه:

   	گر عیب کند بیخبر از حسن تو ما را			معذور بدارد چو ببیند بعیانت

6. بنشستست.