برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۶۸۸

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۷۸ —

  درد دل با سنگدل گفتن چسود باد سردی میدمم در[۱] آهنت  
  گفتم از جورت بریزم خون خویش گفت خون خویشتن در گردنت  
  گفتم آتش در زنم آفاق را گفت سعدی در نگیرد با منت  

۱۴۵– ب

  آفرین خدای بر جانت که چه شیرین لبست و دندانت  
  هر کرا گم شدست یوسف دل گو ببین در چه زنخدانت  
  فتنه در پارس بر نمیخیزد مگر از چشمهای فتانت  
  سرو اگر نیز آمدی و شدی نرسیدی بگرد جولانت  
  شب تو روز دیگران باشد کافتابست در شبستانت  
  تا کی ای بوستان روحانی گله از دست بوستانبانت؟  
  بلبلانیم یک نفس بگذار تا بنالیم در گلستانت  
  گر هزارم جفا و جور کنی دوست دارم هزار چندانت  
  آزمودیم زور بازوی صبر وآبگینست پیش سندانت  
  تو وفا گر کنی و گر نکنی ما بآخر بریم پیمانت  
  مژده از من ستان بشادی وصل گر بمیرم بدرد هجرانت  
  سعدیا زنده عارفی باشی گر برآید درین طلب جانت  

۱۴۶– ط

  ایجان خردمندان گوی خم چوگانت بیرون نرود گوئی کافتاد بمیدانت  
  روز همه سر برکرد از کوه و شب ما را سر برنکند خورشید الا ز گریبانت  
  جان در تن مشتاقان از ذوق برقص آید چون[۲] باد بجنباند شاخی ز گلستانت  
  دیوار سرایت را نقاش نمی‌باید تو زینت ایوانی نه صورت ایوانت  

  1. بر.
  2. گر.