برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۶۱۱

بسم الله الرحمن الرحیم

۱– ط

	اول دفتر بنام ایزد دانا			صانع پروردگار[۱] حیّ توانا
	اکبر و اعظم خدای عالم و آدم			صورت خوب آفرید و سیرت زیبا
	از در بخشندگی و بنده‌نوازی			مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا
	قسمت خود میخورند منعم و درویش			روزی خود میبرند پشه و عنقا
	حاجت موری بعلم غیب بداند			در بُن چاهی بزیر صخرهٔ صما
	جانور از نطفه میکند شکر از نی			برگ‌تر از چوب خشک و چشمه ز خارا
	شربت نوش آفرید از مگس نحل			نخل تناور کند ز دانهٔ[۲] خرما
	از همگان بی‌نیاز و بر همه مشفق			از همه عالم نهان و بر همه پیدا
	پرتو نور سرادقات جلالش			از عظمت ماورای فکرت دانا
	خود نه زبان در دهان عارف مدهوش			حمد و ثنا میکند، که موی بر اعضا
	هرکه نداند سپاس نعمت امروز			حیف خورد بر نصیب رحمت فردا
	بار خدایا مهیمنیّ و مدبّر			وز همه عیبی مقدّسی[۳] و مبرّا
	ما نتوانیم حقّ حمد تو گفتن			با همه کرّوبیان عالم بالا
	سعدی از آنجا که فهم اوست سخن گفت			ور نه کمال تو وهم[۴] کی رسد آنجا؟

۲– ط

	ای نفس خرّم باد صبا			از بر یار آمدهٔ مرحبا
	قافلهٔ شب چه شنیدی ز صبح؟			مرغ سلیمان چه خبر از سبا؟

---

1. پروردگار و.
2. از استهٔ (= هستهٔ).
3. منزهی.
4. فهم. ور نه کمالات وهم