این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در مناجات و ختم کتاب
— ۲۴۷ —
| دلم میدهد وقت وقت این امید | که حق شرم دارد ز موی سفید | |||||
| عجب دارم ار شرم دارد ز من | که شرمم نمی‌آید از خویشتن | |||||
| نه یوسف که چندان بلا دید و بند | چو حکمش روان گشت و قدرش بلند | |||||
| گنه عفو کرد آل یعقوب را | که معنی بود صورت خوب را | |||||
| بکردار بدشان مقید نکرد | بضاعات مزجاتشان رد نکرد | |||||
| ز لطفت همین چشم داریم نیز | بر این بی‌بضاعت ببخش ای عزیز | |||||
| کس از من[۱] سیه‌نامه تر دیده نیست | که هیچم[۲] فعال پسندیده نیست | |||||
| جز این کاعتمادم بیاری تست | امیدم بآمرزگاری تست | |||||
| بضاعت نیاوردم الا امید | ||||||
| خدایا ز عفوم مکن ناامید | ||||||
