برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۸۶

از ویکی‌نبشته
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
باب دهم
— ۲۴۶ —

  بنالید بر آستان کرم که یارب بفردوس اعلی برم  
  مؤذن گریبان گرفتش که هین سگ و مسجد ای فارغ[۱] از عقل و دین  
  چه شایسته کردی که خواهی بهشت؟ نمی‌زیبدت ناز با روی زشت  
  بگفت این سخن پیر و بگریست مست که مستم بدار از من ای خواجه دست  
  عجب داری از لطف پروردگار که باشد گنه کاری امیدوار  
  ترا می‌نگویم که عذرم پذیر در توبه بازست و حق دستگیر  
  همی شرم دارم ز لطف کریم که خوانم گنه پیش عفوش عظیم  
  کسیرا که پیری درآرد ز پای چو دستش نگیری نخیزد ز جای  
  من آنم ز پای اندر افتاده پیر خدایا بفضل خودم[۲] دست گیر  
  نگویم بزرگی و جاهم ببخش فروماندگی و گناهم ببخش  
  اگر یاری اندک زلل داندم بنابخردی شهره گرداندم  
  تو بینا و ما خائف از یکدگر که تو پرده پوشی و ما پرده در  
  برآورده مردم ز بیرون خروش تو بیننده[۳] در پرده و پرده پوش  
  بنادانی ار بندگان سر کشند خداوندگاران قلم در کشند  
  اگر جرم بخشی بمقدار جود نماند گنهکاری اندر وجود  
  و گر خشم گیری بقدر گناه بدوزخ فرست و ترازو مخواه  
  گرم دست گیری بجائی رسم و گر بفکنی بر نگیرد کسم  
  که زور آورد گر تو یاری دهی؟ که گیرد چو تو رستگاری دهی؟  
  دو خواهند بودن بمحشر فریق ندانم کدامین[۴] دهندم طریق  
  عجب گر بود راهم از دست راست که از دست من جز کجی برنخاست  

  1. غافل.
  2. توام.
  3. با بنده.
  4. کدامان.