برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۷۸

از ویکی‌نبشته
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
باب نهم
— ۲۳۸ —

  کسی گرچه بد کرد هم بد نکرد که پیش از قیامت غم خود بخورد  
  گر آئینه از آه گردد سیاه شود روشن آیینهٔ دل بآه  
  بترس از گناهان خویش این نفس که روز قیامت نترسی ز کس  

حکایت

  غریب آمدم در سواد حبش دل از دهر فارغ سر از عیش خوش  
  بره بر یکی دکّه دیدم بلند تنی چند مسکین برو پای بند  
  بسیچ سفر کردم اندر نفس بیابان گرفتم چو مرغ از قفس  
  یکی گفت کاین بندیان شبروند نصیحت نگیرند و حق نشنوند  
  چو بر کس نیامد ز دستت ستم ترا گر جهان شحنه گیرد چه غم؟  
  نیاورده عامل غش اندر میان نیندیشد از رفع دیوانیان  
  و گر عفتت را فریبست زیر زبان حسابت نگردد دلیر  
  نکو نام را کس نگیرد اسیر بترس از خدای و مترس از امیر  
  چو خدمت پسندیده آرم بجای بیندیشم از دشمن تیره رای  
  اگر بنده کوشش کند بنده‌وار عزیزش بدارد خداوندگار  
  وگر کُند رایست در بندگی ز جانداری افتد بخربندگی  
  قدم پیش نه کز ملک بگذری که گر بازمانی ز دد کمتری  

حکایت

  یکیرا بچوگان مِه دامغان بزد تا چو طبلش بر آمد فغان  
  شب از بیقراری نیارست خفت برو پارسائی گذر کرد و گفت  
  بشب گر ببردی بر شحنه سوز گناه آبرویش نبردی بروز