برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۷۷

در توبه و راه صواب

— ۲۳۷ —

---

	چنان دیو شهوت رضا داده بود			که چون گرگ در یوسف افتاده بود
	بتی داشت بانوی مصر از رخام			برو معتکف بامدادان و شام
	در آن لحظه رویش بپوشید و سر			مبادا که زشت آیدش در نظر
	غم آلوده یوسف بکنجی نشست			بسر بر ز نفس ستم;اره دست
	زلیخا دو دستش ببوسید و پای			که ای سست پیمان سرکش درآی
	بسندان دلی روی در هم مکش			بتندی پریشان مکن وقت خوش[۱]
	روان گشتش از دیده بر چهره جوی			که برگرد و ناپاکی از من مجوی
	تو در روی سنگی شدی شرمناک			مرا شرم باد از خداوند پاک[۲]
	چه سود از پشیمانی آید بکف			چو سرمایهٔ عمر کردی تلف؟
	شراب از پی سرخ روئی خورند			وزو عاقبت زرد روئی برند
	بعذرآوری خواهش امروز کن			که فردا نماند مجال سخن

* * *

	پلیدی کند گربه بر جای پاک			چو زشتش نماید بپوشد بخاک
	تو آزادی از ناپسندیده‌ها			نترسی که بر وی فتد دیده‌ها
	براندیش از آن بندهٔ و نیاز			بزنجیر و بندش نیارند باز[۳]
	اگر باز گردد بصدق و نیاز			بزنجیر و بندش نیارند باز[۴]
	بکین آوری با کسی بر ستیز			که از وی گزیرت بود یا گریز
	کنون کرد باید عمل را حساب			نه وقتی[۵] که منشور گردد کتاب

---

1. در یک نسخهٔ قدیمی: بتندی مکن عیش بر خود نخوش.

2. 	تو در روی سنگی شدی شرمسار			مرا شرم ناید ز پروردگار؟

3. مخفی، غایب. که در خواجه عاصی.

4. 	اگر بر نگردد بصدق و نیاز			بزنجیر و بندش بیارند باز

5. روزی.