برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۶۸

باب نهم

— ۲۲۸ —

---

	یکی حجره خاص از پی دوستان			در حجره اندر سرا بوستان
	بفرسودم از رقعه بر رقعه دوخت			تف دیگدان چشم و مغزم بسوخت
	دگر زیردستان پزندم خورش			براحت دهم روح را پرورش
	بسختی بکشت این نمد بسترم			روم زین سپس عبقری گسترم
	خیالش خرف کرده و کالیوه رنگ			بمغزش فرو برده خرچنگ چنگ
	فراغ مناجات و رازش نماند			خور و خواب و ذکر و نمازش نماند
	بصحرا برآمد سر از عشوه مست			که جائی نبودش قرار نشست
	یکی بر سر گور گل می سرشت			که حاصل کند زان گل گور خشت
	باندیشه لختی فرو رفت پیر			که ای نفس کوته نظر پند گیر
	چه بندی درین خشت زرین دلت			که یکروز خشتی کنند از گلت؟
	طمع را نه چندان دهانست باز			که بازش نشیند بیک لقمه آز
	بدار ای فرومایه زین خشت دست			که جیحون نشاید بیک خشت بست
	تو غافل در اندیشهٔ سود و مال			که سرمایهٔ عمر شد پایمال
	غبار هوا چشم عقلت بدوخت			سموم هوس کشت عمرت بسوخت
	بکن سرمهٔ غفلت از چشم پاک			که فردا شوی سرمه در چشم خاک

حکایت

	میان دو تن دشمنی بود و جنگ			سر از کبر بر یکدگر چون پلنگ
	ز دیدار هم تا بحدی رمان			که بر هر دو تنگ آمدی آسمان
	یکیرا اجل در سر آورد جیش			سرآمد بر او روزگاران عیش
	بداندیش ویرا درون شاد گشت			بگورش پس از مدتی برگذشت