برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۵۰

باب هشتم

— ۲۱۰ —

---

	بدست خودت چشم و ابرو نگاشت			که محرم باغیار نتوان گذاشت
	توانا که او نازنین پرورد			بالوان نعمت چنین پرورد
	بجان گفت باید نفس بر نفس			که شکرش نه کار زبانست و بس
	خدایا دلم خون شد و دیده ریش			که می‌بینم انعامت از گفت[۱] بیش
	نگویم دد و دام و مور و سمک			که فوج ملایک بر اوج فلک[۲]
	هنوزت سپاس اندکی گفته‌اند			ز بیور هزاران یکی گفته‌اند
	برو سعدیا دست و دفتر بشوی			براهی که پایان ندارد مپوی

* * *

	نداند کسی قدر روز خوشی			مگر روزی افتد بسختی کشی
	زمستان درویش در تنگسال			چه سهلست پیش خداوند مال
	سلیمی که یکچند نالان نخفت			خداوند را شکر صحت[۳] نگفت
	چو مردانه‌رو باشی و تیز پای			بشکرانه با کُند پایان[۴] بپای
	بپیر کهن بر ببخشد جوان			توانا کند رحم بر ناتوان
	چه دانند جیحونیان قدر آب؟			ز واماندگان پرس در آفتاب
	عرب را که در[۵] دجله باشد قعود			چه غم دارد از تشنگان زرود؟
	کسی قیمت تندرستی شناخت			که یک چند بیچاره در تب گداخت
	ترا تیره شب کی نماید دراز			که غلطی ز پهلو بپهلوی ناز؟
	براندیش از افتان و خیزان تب			که رنجور داند درازای شب
	ببانگ دهل خواجه بیدار گشت			چه داند شب پاسبان چون گذشت؟

---

1. وصف.
2. نه فرزند آدم که جوق ملک.
3. نعمت.
4. پویان.
5. بر.