برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۴۹

در شکر عافیت

— ۲۰۹ —

---

***

	یکی گوش کودک بمالید سخت			که ای بوالعجب رای برگشته بخت[۱]
	ترا تیشه دادم که هیزم شکن			نگفتم که دیوار مسجد بکن
	زبان آمد از بهر شکر و سپاش			بغیبت نگرداندش حق شناس
	گذرگاه قرآن و پندست گوش			ببهتان و باطل شنیدن مکوش
	دو چشم از پی صنع باری نکوست			ز عیب برادر فرو گیر و دوست

***

	شب از بهر آسایش تست و روز			مه روشن و مهر گیتی فروز
	سپهر از برای تو فراش وار			همی گستراند بساط بهار
	اگر باد و برفست و باران و میغ			و گر رعد چوگان زند، برق تیغ
	همه کارداران[۲] فرمانبرند			که تخم تو در خاک می‌پرورند
	اگر تشنه مانی ز سختی مجوش			که سقای ابر آبت آرد بدوش[۳]
	ز خاک آورد رنگ و بوی و طعام			تماشاگه دیده و مغز و کام
	عسل دادت از نحل و منّ از هوا			رطب دادت از نخل و نخل از نوا
	همه نخلبندان بخایند دست			ز حیرت که نخلی چنین کس نبست
	خور و ماه و پروین برای تواند			قنادیل سقف سرای تواند
	ز خارت گل آورد و از نافه مشک			زر از کان و برگ تر از چوب خشک

---

1. 	شنیدم که پیری پسر را بخشم			ملامت همی کرد کای شوخ چشم

2. کاردانان.

3. 	اگر تشنه آئی بسختی مجوی			که سقای ابر آبت آرد بجوی