برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۴۸

باب هشتم

— ۲۰۸ —

---

	ره راست باید نه بالای راست			که کافر هم از روی صورت چو ماست
	ترا آنکه چشم و دهان داد و گوش			اگر عاقلی در خلافش مکوش
	گرفتم که دشمن بکوبی[۱] بسنگ			مکن باری از جهل[۲] با دوست جنگ
	خردمند طبعان منت شناس			بدوزند نعمت بمیخ سپاس

حکایت

	ملک زاده‌ای ز اسب ادهم[۳] فتاد			بگردن درش مهره بر هم فتاد
	چو پیلش فرو رفت گردن بتن			نگشتی سرش تا نگشتی بدن
	پزشکان بماندند حیران درین			مگر فیلسوفی ز یونان زمین
	سرش باز پیچید و رگ راست شد			و گر وی نبودی ز مِن خواست شد[۴]
	دگر نوبت آمد بنزدیک شاه			نکرد آن فرومایه در وی[۵] نگاه
	خردمند را سر فرو شد بشرم[۶]			شنیدم که میرفت و میگفت نرم
	اگر دی نپیچیدمی گردنش			نپیچیدی امروز روی از منش
	فرستاد تخمی بدست رهی			که باید که بر عود سوزش نهی
	ملک را یکی عطسه آمد ز دود			سر و گردنش همچنان شد که بود
	بعذر از پی مرد بشتافتند			بجستند بسیار و کم یافتند
	مکن[۷] گردن از شکر منعم مپیچ			که روز پسین سر بر آری بهیچ

---

1. نکوبی.
2. مجوی از جفا پیشه.
3. نبرد آزمائی ز ادهم.
4. در بعضی از نسخه‌های متأخر این بیت نیز هست:

   	شنیدم که سعیش فراموش کرد			زبان از مراعات خاموش کرد

5. بعین عنایت نکردش.
6. ز شرم.
7. تو هم.