برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۴۴

باب هفتم

— ۲۰۴ —

---

	نه یک عیب او را بر انگشت پیچ			جهانی فضیلت برآور بهیچ
	چو دشمن[۱] که در شعر سعدی نگاه			بنفرت کند ز اندرون[۲] تباه
	ندارد بصد نکتهٔ نغز گوش			چو زحفی ببیند برآرد خروش
	جز این علتش نیست کان بد پسند			حسد دیدهٔ نیک بینش بکند
	نه مر[۳] خلق را صنع باری سرشت[۴]			سیاه و سپید آمد و خوب و زشت
	نه هر چشم و ابرو که بینی نکوست			بخور پسته مغز و بینداز پوست

---

1. موذی.
2. و اندرون.
3. هر.
4. خداوند عالم که آدم سرشت.