برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۴۲

باب هفتم

— ۲۰۲ —

---

	غلامی بمصر اندرم بنده بود			که چشم از حیا در برافکنده بود
	کسی گفت هیچ این بسر عقل و هوش			ندارد، بمالش بتعلیم گوش
	شبی بر زدم بانگ بر وی درشت			هم او گفت مسکین بجورش بکشت[۱]
	گرت برکند خشم روزی ز جای			سراسیمه خوانندت و تیره رای
	و گر بردباری کنی از کسی			بگویند غیرت ندارد بسی
	سخی را باندرز گویند بس			که فردا دو دستت بود پیش و پس
	و گر قانع و خویشتن‌دار گشت			بتشنیع خلقی گرفتار گشت
	که همچون پدر خواهد این سفله مرد			که نعمت رها کرد و حسرت ببرد
	که یارد بکنج سلامت نشست			که پیغمبر از خبث دشمن[۲] نرست؟
	خدا را که مانند و انباز و جفت			ندارد، شنیدی که ترسا چه گفت؟
	رهائی نیابد کس از دست کس			گرفتار را چاره صبرست و بس

حکایت

	جوانی هنرمند فرزانه بود			که در وعظ چالاک و مردانه بود
	نکونام و صاحبدل و حق پرست			خط عارضش خوشتر از خط دست
	قوی در بلاغات و در نحو جست			ولی حرف ابجد نگفتی درست[۳]
	یکی را بگفتم ز صاحبدلان			که دندان پیشین ندارد فلان
	برآمد ز سودای من سرخ روی			کزین جنس بیهوده دیگر مگوی

---

1. این بیت و دو بیت قبل در بعضی از نسخه‌ها نیست.
2. مردم. ایشان.
3. در بعضی از نسخه‌های چاپی این بیت هم هست:

   	مگر لکنتی بودش اندر زبان			که تحقیق معجم نکردی بیان