برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۲۷

در عالم تربیت

— ۱۸۷ —

---

	حسودی پسندت نیامد ز دوست			چه معلوم کردت[۱] که غیبت نکوست؟
	گر او راه دوزخ گرفت از خسی			ازین راه دیگر تو دوری رسی

حکایت

	کسی گفت حجاج خونخواره‌ایست			دلش همچو سنگ سیه پاره‌ایست
	نترسد همی ز آه و فریاد خلق			خدایا تو بستان ازو داد خلق
	جهاندیدهٔ پیر دیرینه زاد			جوان را یکی پند پیرانه داد
	کز او داد مظلوم مسکین او			بخواهند و از دیگران کین او
	تو دست از وی و روزگارش بدار			که خود زیر دستش کند روزگار
	نه بیداد ازو بهره‌مند آمدم			نه نیز از تو غیبت پسند آمدم
	بدوزخ برد مدبری را گناه			که پیمانه پر کرد و دیوان سیاه
	دگر کس بغیبت پیش میدود			مبادا که تنها بدوزخ رود

حکایت

	شنیدم که از پارسایان یکی			بطیبت بخندید با[۲] کودکی
	دگر پارسایان خلوت نشین			بعیبش[۳] فتادند در پوستین
	بآخر نماند این حکایت نهفت			بصاحبنظر بازگفتند و گفت
	مدر پرده بر یار شوریده حال			نه طیبت حرامست و غیبت حلال؟

حکایت

	بطفلی درم رغبت روزه خاست			ندانستمی چپ کدامست و راست

---

1. ندانم که گفتت.
2. بر.
3. بغیبت.