برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۱۴

باب ششم

— ۱۷۴ —

---

	بشیخی در آن بقعه کشور گذاشت			که در دوره قائم مقامی نداشت
	چو خلوت نشین کوس دولت شنید			دگر ذوق در کنج خلوت ندید
	چپ و راست لشکر کشیدن گرفت			دل پردلان[۱] زو رمیدن گرفت
	چنان سخت بازو شد و تیز چنگ			که با جنگجویان طلب کرد جنگ
	ز قوم پراکنده خلقی بکشت			دگر جمع گشتند و همرای و پشت
	چنان در حصارش کشیدند تنگ			که عاجز شد از تیرباران و سنگ
	بر نیکمردی فرستاد کس			که صعبم فرومانده فریاد رس
	بهمت مدد کن که شمشیر و تیر			نه در هر وغائی بود دستگیر
	چو بشنید عابد بخندید و گفت			چرا نیم نانی نخورد و نخفت
	ندانست قارون نعمت[۲] پرست			که گنج سلامت بکنج اندرست
	کمالست در نفس مرد کریم			گرش زر نباشد چه نقصان و بیم؟
	مپندار اگر سفله قارون شود			که طبع لئیمش دگرگون شود
	و گر درنیابد کرم پیشه نان			نهادش توانگر بود همچنان
	مروت[۳] زمینست و سرمایه زرع			بده کاصل خالی نماند ز فرع
	خدائی که از خاک مردم کند			عجب باشد ار مردمی گم کند
	ز نعمت نهادن بلندی مجوی			که ناخوش کند آب استاده بوی
	ببخشندگی کوش کاب روان			بسیلش مدد میرسد ز آسمان
	گر از جاه و دولت بیفتد لئیم			دگر باره نادر شود مستقیم
	و گر قیمتی گوهری غم مدار			که ضامع نگرداندت روزگار
	کلوخ ارچه افتاده باشد.[۴] براه			نبینی که در وی کند کس نگاه؟

---

1. بددلان.
2. دنیا.
3. سخاوت.
4. بینی.