پرش به محتوا

برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۱۴

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب ششم
— ۱۷۴ —

  بشیخی در آن بقعه کشور گذاشت که در دوره قائم مقامی نداشت  
  چو خلوت نشین کوس دولت شنید دگر ذوق در کنج خلوت ندید  
  چپ و راست لشکر کشیدن گرفت دل پردلان[۱] زو رمیدن گرفت  
  چنان سخت بازو شد و تیز چنگ که با جنگجویان طلب کرد جنگ  
  ز قوم پراکنده خلقی بکشت دگر جمع گشتند و همرای و پشت  
  چنان در حصارش کشیدند تنگ که عاجز شد از تیرباران و سنگ  
  بر نیکمردی فرستاد کس که صعبم فرومانده فریاد رس  
  بهمت مدد کن که شمشیر و تیر نه در هر وغائی بود دستگیر  
  چو بشنید عابد بخندید و گفت چرا نیم نانی نخورد و نخفت  
  ندانست قارون نعمت[۲] پرست که گنج سلامت بکنج اندرست  
  کمالست در نفس مرد کریم گرش زر نباشد چه نقصان و بیم؟  
  مپندار اگر سفله قارون شود که طبع لئیمش دگرگون شود  
  و گر درنیابد کرم پیشه نان نهادش توانگر بود همچنان  
  مروت[۳] زمینست و سرمایه زرع بده کاصل خالی نماند ز فرع  
  خدائی که از خاک مردم کند عجب باشد ار مردمی گم کند  
  ز نعمت نهادن بلندی مجوی که ناخوش کند آب استاده بوی  
  ببخشندگی کوش کاب روان بسیلش مدد میرسد ز آسمان  
  گر از جاه و دولت بیفتد لئیم دگر باره نادر شود مستقیم  
  و گر قیمتی گوهری غم مدار که ضامع نگرداندت روزگار  
  کلوخ ارچه افتاده باشد.[۴] براه نبینی که در وی کند کس نگاه؟  

  1. بددلان.
  2. دنیا.
  3. سخاوت.
  4. بینی.