برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۱۱

در قناعت

— ۱۷۱ —

---

	ترا صبر بر من نباشد مگر			ولیکن مرا باشد از نیشکر
	حلاوت نباشد شکر در نیش			چو باشد تقاضای تلخ از پیش

حکایت

	یکی را ز مردان روشن ضمیر			امیر ختن داد طاقی حریر
	ز شادی چو گلبرگ خندان شکفت			بپوشید[۱] و دستش ببوسید و گفت[۲]
	چه خوبست تشریف شاه[۳] ختن			وز آن خوبتر خرقهٔ خویشتن
	گر آزادهٔ بر زمین خسب و بس			مکن بهر قالی زمین بوس کس

حکایت

	یکی نانخورش جز پیازی نداشت			چو دیگر کسان برگ و سازی نداشت
	پراکندهٔ گفتش ای[۴] خاکسار			برو طبخی از خوان یغما بیار
	بخواه و مدار از کس ای خواجه باک			که مقطوع روزی بود شرمناک
	قبا بست و چابک نوردید دست			قبایش دریدند و دستش شکست
	شنیدم که میگفت و خون میگریست			که ای نفس خود کرده را چاره چیست؟[۵]
	جوینی که از سعی بازو خورم			به از میده[۶] بر خوان اهل کرم

---

1. نپوشید.
2. در بعضی از نسخه‌ها:

   	امیر ختن جامهٔ از حریر			بپیری فرستاد روشن ضمیر
   	بپوشید و بوسید دست و زمین			که بر شاه عالم هزار آفرین

3. میر.
4. کسی گفتش ای سغبهٔ.
5. :

   	همی گفت و بر خویشتن می‌گریست			که مر خویشتن کرده را چاره چیست

6. مرغ.