برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۹۶

باب پنجم

— ۱۵۶ —

---

	گروهی پلنگ افکن پیل زور			در آهن سر مرد و سمّ ستور
	هماندم که دیدیم گرد سپاه			زره جامه کردیم و مغفر کلاه
	چو ابر اسب تازی برانگیختیم			چو باران بلارک[۱] فرو ریختیم
	دو لشکر بهم بر زدند از کمین			تو گفتی زدند آسمان بر زمین
	ز باریدن تیر همچو تگرگ			بهر گوشه برخاست طوفان مرگ
	بصید هژبران پرخاش ساز			کمند اژدهای دهن کرده باز
	زمین آسمان شد ز گرد کبود			چو انجم درو برق شمشیر و خود
	سواران دشمن چو دریافتیم			پیاده سپر در سپر بافتیم[۲]
	بتیر و سنان موی بشکافتیم			چو دولت نبد روی بر تافتیم
	چه زور آورد پنجهٔ جهد مرد			چو بازوی توفیق یاری نکرد؟
	نه شمشیر کند آوران کند بود			که کین آوری ز اختر تند بود
	کس از لشکر ما ز هیجا برون			نیامد جز آغشته خفتان بخون
	چو صد دانه مجموع در خوشهٔ			فتادیم هر دانهٔ[۳] گوشهٔ
	بنامردی از هم بدادیم دست			چو ماهی که با جوشن افتد بشست[۴]
	کسان را نشد ناوک اندر حریر			که گفتم بدوزند سندان بتیر
	چو طالع ز ما روی بر پیچ بود			سپر پیش تیر قضا هیچ بود
	ازین بوالعجب‌تر حدیثی شنو			که بی بخت کوشش نیرزد دو جو

حکایت

	یکی آهنین پنجه در اردبیل			همی بگذرانید بیلک ز بیل

---

1. بلالک.
2. تافتیم.
3. دانه در.
4. ز شست.