پرش به محتوا

برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۹۶

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب پنجم
— ۱۵۶ —

  گروهی پلنگ افکن پیل زور در آهن سر مرد و سمّ ستور  
  هماندم که دیدیم گرد سپاه زره جامه کردیم و مغفر کلاه  
  چو ابر اسب تازی برانگیختیم چو باران بلارک[۱] فرو ریختیم  
  دو لشکر بهم بر زدند از کمین تو گفتی زدند آسمان بر زمین  
  ز باریدن تیر همچو تگرگ بهر گوشه برخاست طوفان مرگ  
  بصید هژبران پرخاش ساز کمند اژدهای دهن کرده باز  
  زمین آسمان شد ز گرد کبود چو انجم درو برق شمشیر و خود  
  سواران دشمن چو دریافتیم پیاده سپر در سپر بافتیم[۲]  
  بتیر و سنان موی بشکافتیم چو دولت نبد روی بر تافتیم  
  چه زور آورد پنجهٔ جهد مرد چو بازوی توفیق یاری نکرد؟  
  نه شمشیر کند آوران کند بود که کین آوری ز اختر تند بود  
  کس از لشکر ما ز هیجا برون نیامد جز آغشته خفتان بخون  
  چو صد دانه مجموع در خوشهٔ فتادیم هر دانهٔ[۳] گوشهٔ  
  بنامردی از هم بدادیم دست چو ماهی که با جوشن افتد بشست[۴]  
  کسان را نشد ناوک اندر حریر که گفتم بدوزند سندان بتیر  
  چو طالع ز ما روی بر پیچ بود سپر پیش تیر قضا هیچ بود  
  ازین بوالعجب‌تر حدیثی شنو که بی بخت کوشش نیرزد دو جو  

حکایت

  یکی آهنین پنجه در اردبیل همی بگذرانید بیلک ز بیل  

  1. بلالک.
  2. تافتیم.
  3. دانه در.
  4. ز شست.