برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۹۳

باب پنجم

در رضا

	شبی زیت فکرت همی سوختم			چراغ بلاغت می افروختم
	پراکنده گوئی حدیثم شنید			جز احسنت گفتن[۱] طریقی ندید
	هم از خبث نوعی در آن درج کرد			که ناچار فریاد خیزد ز درد
	که فکرش بلیغست و رایش بلند			درین شیوهٔ زهد و طامات و پند
	نه در خشت[۲] و کوپال و گرز گران			که آن شیوه ختمست بر دیگران
	نداند که ما را سر جنگ نیست			و گر نه مجال سخن تنگ نیست
	توانم که تیغ زبان بر کشم			جهانی سخن را قلم در کشم[۳]
	بیا تا درین شیوه چالش کنیم			سر خصم را سنگ بالش کنیم

* * *

	سعادت ببخشایش داورست			نه در چنگ و بازوی زور آورست
	چو دولت نبخشد سپهر بلند			نیاید بمردانگی در کمند
	نه سختی رسد از ضعیفی بمور			نه شیران بسرپنجه خوردند و زور
	چو نتوان بر افلاک دست آختن			ضروریست با گردشش ساختن
	گرت زندگانی نبشتست دیر			نه مارت گزاید نه شمشیر و شیر
	و گر در حیاتت نماندست بهر			چنانت کشد نوشدارو که زهر

---

1. خبث کردن.
2. خود.
3. در بعضی از نسخه‌ها این بیت نیست.