این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
باب چهارم
— ۱۵۲ —
| ببیچارگی تن فرا خاک داد | و گر گرد عالم برآمد چو باد | |||||
| بسی برنیاید که خاکش خورد | دگر باره بادش بعالم برد | |||||
| نگر تا گلستان معنی شکفت | برو هیچ بلبل چنین خوش نگفت | |||||
| عجب گر بمیرد چنین بلبلی | که بر استخوانش نروید گلی | |||||
