برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۷۰

باب چهارم

— ۱۳۰ —

---

	بدندان گزید از تعجب یدین			بماندش درو دیده چون فرقدین
	وز آنجا جوان روی همت بتافت			برون رفت و بازش نشان کس[۱] نیافت
	غریو از بزرگان مجلس بخاست			که گوئی چنین شوخ چشم از کجاست
	نقیب از پیش رفت و هر سو دوید			که مردی بدین نعت و صورت که دید؟
	یکی گفت ازین نوع[۲] شیرین نفس			در این شهر سعدی شناسیم و بس
	بر آن صد هزار آفرین کاین بگفت			حق تلخ بین تا چه شیرین بگفت

حکایت

	یکی پادشه‌زاده در گنجه بود			که دور از تو ناپاک و سرپنجه[۳] بود
	بمسجد در آمد سرایان و مست			می اندر سر و ساتکینی بدست
	بمقصوره در پارسائی مقیم			زبانی دل آویز و قلبی سلیم
	تنی چند بر گفت او مجتمع			چو عالم نباشی کم از مستمع
	چو بی عزتی پیشه کرد آن حرون			شدند آن عزیزان خراب اندرون[۴]
	چو منکر بود پادشه را قدم			که یارد زد از امر معروف دم؟
	تحکم کند سیر بر بوی گل			فرو ماند آواز چنگ از دهل
	گرت نهی منکر برآید ز دست			نشاید چو بیدست و پایان نشست
	و گر دست قدرت نداری، بگوی			که پاکیزه گردد باندرز خوی
	چو دست و زبان را نماند مجال			بهمت نمایند مردی رجال
	یکی پیش دانای خلوت نشین			بنالید و بگریست سر بر زمین

---

1. کس آنجا.
2. نعت.
3. ناپاک سرپنجه.
4. پراکنده کرد آن جماعت درون.