برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۶۹

در تواضع

— ۱۲۹ —

---

	بدست و زبان منع کردش که[۱] دور			منه بر سرم پای بند غرور
	که فردا شود بر کهن میزران			بدستار پنجه گزم سر گران
	چو مولام خوانند و صدر کبیر			نمایند مردم بچشمم حقیر
	تفاوت کند هرگز آب زلال			گرش کوزه زرین بود یا سفال؟
	خرد باید اندر سر مرد و مغز			نباید مرا چون تو دستار نغز
	کس از سر بزرگی نباشد بچیز			کدو سر بزرگست و بیمغز نیز
	میفراز گردن بدستار و ریش			که دستار پنبه است و سبلت حشیش
	بصورت کسانی که مردم وشند			چو صورت[۲] همان به که دم درکشند
	بقدر هنر جست باید محلّ			بلندی و نحسی مکن چون زحل
	نی بوریا را بلندی نکوست			که خاصیت نیشکر خود دروست
	بدین عقل و همت نخوانم کست			و گر میرود صد غلام از پست
	چه خوش گفت خر مهرهٔ در گلی			چو بر داشتش پر طمع جاهلی
	مرا کس نخواهد خریدن بهیچ			بدیوانگی در حریرم مپیچ
	خبزدو[۳] همان قدر دارد[۴] که هست			و گر در میان شقایق نشست
	نه منعم بمال از کسی بهترست			خر ار جلّ اطلس بپوشد خرست
	بدین شیوه مرد سخنگوی چیست			بآب سخن کینه از دل بشست
	دل آزرده را سخت باشد سخن			چو خصمت بیفتاد سستی مکن
	چو دستت رسد مغز دشمن برآر			که فرصت فرو شوید از دل غبار
	چنان ماند قاضی بجورش اسیر			که گفت اِن هذا لیوم عسیر

---

1. ز.
2. بصورت.
3. گیارا.
4. در نسخه‌های متأخر: گیا را همان قدر باشد، جعل را همان قدر باشد.