این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب چهارم
— ۱۲۸ —
| فقیهان طریق جدل ساختند | لم و لا اسلم[۱] درانداختند | |||||
| گشادند بر هم در فتنه باز | بلا و نعم کرده گردن دراز | |||||
| تو گفتی خروسان شاطر بجنگ | فتادند در هم بمنقار و چنگ | |||||
| یکی بیخود از خشمناکی چو مست | یکی بر زمین میزند هر دو دست | |||||
| فتادند در عقدهٔ پیچ پیچ | که در حل آن ره نبردند هیچ | |||||
| کهن جامه در صف آخر ترین | بغرش درآمد چو شیر عرین | |||||
| بگفت ای صنا دید شرع رسول | بابلاغ تنزیل و فقه و اصول[۲] | |||||
| دلایل[۳] قوی باید و معنوی | نه رگهای گردن بحجت قوی | |||||
| مرا نیز چوگان لعبست و گوی | بگفتند اگر نیک دانی بگوی[۴] | |||||
| بکلک فصاحت بیانی که داشت | به دلها چو نقش نگین برنگاشت | |||||
| سر از کوی صورت بمعنی کشید | قلم بر[۵] سر حرف دعوی کشید | |||||
| بگفتندش از هر کنار آفرین | که بر عقل و طبعت هزار آفرین | |||||
| سمند سخن تا بجائی براند | که قاضی چو خر در وحل بازماند | |||||
| برون آمد از طاق و دستار خویش | باکرام و لطفش فرستاد پیش | |||||
| که هیهات قدر تو نشناختم | بشکر قدومت نپرداختم | |||||
| دریغ آیدم با چنین مایه‌ای | که بینم ترا در چنین پایه‌ای | |||||
| معرف بدلداری آمد برش | که دستار قاضی نهد بر سرش | |||||
