برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۴۲

باب سوم

— ۱۰۲ —

---

	چو بادند پنهان و چالاک پوی			چو سنگند خاموش و تسبیح گوی
	سحرها[۱] بگریند چندانکه آب			فرو شوید از دیده‌شان کحل خواب
	فرس کشته از بس که شب رانده‌اند			سحر گه خروشان که وا مانده‌اند
	شب و روز در بحر سودا و سوز			ندانند ز آشفتگی شب ز روز[۲]
	چنان فتنه بر حسن صورت نگار			که با حسن صورت ندارند کار
	ندادند صاحبدلان دل بپوست			و گر ابلهی داد بیمغز کوست
	می صرف وحدت کسی نوش کرد			که دنیا و عقبی فراموش کرد

حکایت

	شنیدم که وقتی گدا زاده‌ای			نظر داشت با پادشا زاده‌ای
	همیرفت و می‌پخت سودای خام			خیالش فرو برده دندان بکام
	ز میدانش خالی نبودی چو میل			همه وقت پهلوی اسبش چو پیل
	دلش خون شد و راز در دل بماند			ولی پایش از گریه در گل بماند
	رقیبان خبر یافتندش ز درد			دگر باره گفتندش اینجا مگرد
	دمی رفت و یاد آمدش روی دوست			دگر خیمه زد بر سر کوی دوست
	غلامی شکستش سر و دست و پای			که باری نگفتیمت ایدر مپای[۳]
	دگر رفت و صبر و قرارش نبود[۴]			شکیبائی از روی یارش نبود[۴]
	مگس وارش از پیش شکر بجور			براندندی و بازگشتی بفور
	کسی گفتش ای شوخ دیوانه[۵] رنگ			عجب صبر داری تو بر چوب و سنگ

---

1. سحرگه.
2. در بعضی از نسخه‌ها چاپی:

   	و گر صورت خوب را بنگرند			در آن سر صنع خدا بنگرند

3. میای.
4. نماند.
5. شوریده.