برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۳۰

باب دوم

— ۹۰ —

---

	ابوبکر سعد آنکه دست نوال			نهد همتش بر دهان سؤال
	رعیت پناها دلت شاد باد			بسعیت مسلمانی آباد باد
	سرافرازد این خاک فرخنده بوم			ز عدلت بر اقلیم یونان و روم
	چو حاتم اگر نیستی کام[۱] وی			نبردی کس اندر جهان نام طی[۲]
	ثنا ماند از آن نامور در کتاب			ترا هم ثنا ماند و هم ثواب
	که حاتم بدان نام و آوازه خواست			ترا سعی و جهد از برای خداست
	تکلف بر[۳] مرد درویش نیست			وصیت همین یکسخن بیش نیست
	که چندانکه جهدت بود خیر کن			ز تو خیر ماند ز سعدی سخن

حکایت

	یکیرا خری در گل افتاده بود			ز سوداش خون در دل افتاده بود
	بیابان و باران و سرما و سیل			فرو هشته ظلمت بر آفاق ذیل
	همه شب درین غصه تا بامداد			سقط گفت و نفرین و دشنام داد
	نه دشمن برست از زبانش نه دوست			نه سلطان که این بوم و بر زان اوست
	قضا را خداوند آن پهندشت			در آنحال منکر بر او برگذشت[۴]
	شنید این سخنهای دور از صواب			نه صبر شنیدن نه روی جواب
	ملک شرمگین در حشم[۵] بنگریست			که سودای[۶] این بر من از بهر چیست؟

---

1. فرّ.
2. وی.
3. درین.
4. در یک نسخه این بیت چنین است:

   	قضا شاه کشور یکی نامجوی			بنخجیر گه بد بچوگان و گوی

5. بچشم سیاست درو.
6. که صفرای.