برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۰۲

باب اول

— ۶۲ —

---

	ز تدبیر پیر کهن بر مگرد			که کارآزموده بود سالخورد
	در آرند بنیاد رویین ز پای			جوانان بنیروی و پیران برای

* * *

	بیندیش در قلب هیجا مفر			چه دانی که زان که باشد[۱] ظفر؟
	چو بینی که لشکر ز هم دست داد			بتنها مده جان شیرین بباد
	اگر بر کناری برفتن بکوش			و گر در میان لبس دشمن بپوش
	و گر خود هزاری و دشمن دویست			چو شب شد در اقلیم دشمن مایست
	شب تیره پنجه سوار از کمین			چو پانصد بهیبت بدرد زمین
	چو خواهی بریدن بشب راهها			حذر کن نخست از کمین گاهها
	میان دو لشکر چو یکروز راه			بماند، بزن خیمه بر جایگاه
	گر او پیشدستی کند غم مدار			ور افراسیابست مغزش برآر
	ندانی که لشکر چو یکروزه راند			سر پنجهٔ زورمندش نماند
	تو آسوده بر لشکر مانده زن			که نادان ستم کرد بر خویشتن
	چو دشمن شکستی بیفکن علم			که بازش نیاید جراحت بهم
	بسی در قفای هزیمت مران			نباید[۲] که دور افتی از یاوران
	هوا بینی از گرد هیجا چو میغ			بگیرند گردت بزوبین و تیغ
	بدنبال غارت نراند سپاه			که خالی بماند پس پشت شاه
	سپه را نگهبانی شهریار			به از جنگ در حلقهٔ[۳] کارزار

* * *

	دلاور که باری تهور نمود			بباید بمقدارش اندر فزود
	که بار دگر دل نهد بر هلاک			ندارد ز پیکار یأجوج باک

---

1. چه دانی کز آنها که یابد.
2. مبادا.
3. بسی بهتر از جنک در.