برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۳۵۷

در عدل و تدبیر و رای

— ۱۷ —

---

* * *

	غریبی که پر فتنه باشد سرش			میازار و بیرون کن از کشورش
	تو گر خشم بروی نگیری[۱] رواست			که خود خوی بد دشمنش در قفاست
	و گر پارسی باشدش زاد و بوم			بصنعاش مفرست و سقلاب و روم
	هم آنجا امانش مده تا بچاشت			نشاید بلا بر دگر[۲] کس گماشت
	که گویند برگشته باد آن زمین			کزو مردم آیند بیرون چنین

* * *

	قدیمان خود را بیفزای قدر			که هرگز نیاید ز پرورده غدر
	چو خدمتگزاریت گردد کهن			حق سالیانش فرامُش مکن
	گرو را هرم دست خدمت ببست			ترا بر کرم همچنان دست هست
	شنیدم که شاپور دم در کشید			چو خسرو برسمش قلم در کشید
	چو شد حالش از بینوائی تباه			نبشت این حکایت بنزدیک شاه
	چو بذل تو کردم جوانیّ خویش			بهنگام پیری مرانم ز پیش

* * *

	عمل گر دهی مرد منعم شناس			که مفلس ندارد ز سلطان هراس
	چو مفلس فرو برد گردن بدوش			ازو بر نیاید دگر جز خروش
	چو مُشرف دو دست از امانت بداشت			بباید برو ناظری بر گماشت
	ورو نیز در ساخت با خاطرش			ز مشرف عمل بر کن و ناظرش
	خدا ترس باید امانتگزار			امین کز تو ترسد امینش مدار
	امین باید از داور اندیشناک			نه از رفع دیوان و زجر و هلاک

---

1. نرانی.
2. بر سر.