برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۳۵۶

باب اول

— ۱۶ —

---

* * *

	خدا ترس را بر رعیت گمار			که معمار ملکست پرهیزگار
	بداندیش تست آن و خونخوار خلق			که نفع تو جوید در آزار خلق
	ریاست بدست کسانی خطاست			که از دستشان دستها بر خداست
	نکو کار پرور نبیند بدی			چو بد پروری خصم خون[۱] خودی
	مکافات موذی بمالش مکن			که بیخش برآورد باید ز بُن
	مکن صبر بر عامل ظلم دوست			که[۲] از فربهی بایدش کَند پوست
	سرِ گرگ باید هم اوّل برید			نه چون گوسفندان مردم درید

* * *

	چه خوش گفت بازارگانی اسیر			چو گردش گرفتند دزدان بتیر
	چو مردانگی آید از رهزنان			چه مردان لشکر چه خیل زنان
	شهنشه که بازارگان را بخست			در خیر[۳] بر شهر و لشکر ببست
	کی آنجا دگر هوشمندان روند			چو آوازهٔ رسم بد بشنوند
	نکو بایدت نام و نیکی[۴] قبول			نکو دار بازارگان و رسول[۵]
	بزرگان مسافر بجان پرورند			که نام نکوئی بعالم برند
	تبه گردد آن مملکت عن قریب			کزو خاطر آزرده آید غریب
	غریب آشنا باش و سیاح دوست			که سیاح جلّاب نام نکوست
	نکودار ضیف و مسافر عزیز			وز آسیبشان بر حذر باش نیز
	ز بیگانه پرهیز کردن نکوست			که دشمن توان بود در زیّ دوست

---

1. جان.
2. چو.
3. امن.
4. نیکو.

5. 	نکودار بازارگان و رسول			که نامت بر آید بصدر قبول