برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۳۴۸

دیباچه

— ۸ —

---

مدح ابوبکربن سعدبن زنگی

	مرا طبع ازین نوع خواهان نبود			سَرِ مِدحت پادشاهان نبود
	ولی نظم کردم بنام فلان			مگر باز گویند صاحبدلان
	که سعدی که گوی بلاغت ربود			در ایام بوبکر بن سعد بود
	سزد گر بدورش بنازم چُنان			که سید بدوران نوشین روان
	جهانبانِ دین پرورِ دادگر			نیامد چو بوبکر بعد از عمر
	سرِ سرفرازان و تاج مِهان			بدوران عدلش بناز ای[۱] جهان
	گر از فتنه آید کسی در پناه			ندارد جزین کشور آرامگاه
	فطوبی لباب کبیت العتیق			حوالیه من کل فج عمیق
	ندیدم چنین گنج و ملک و سریر			که وقفست بر طفل و درویش[۲] و پیر
	نیامد برش دردناکِ[۳] غمی			که ننهاد بر خاطرش مرهمی
	طلبکار خیرست و امیدوار			خدایا امیدی که دارد برآر
	کله گوشه بر آسمان برین			هنوز از تواضع سرش بر زمین
	گدا گر تواضع کند خوی اوست			ز گردنفرازان تواضع نکوست
	اگر زیردستی بیفتد چه خاست[۴]؟			زبردست افتاده مرد خداست
	نه ذکر جمیلش نهان میرود			که صیت کرم در جهان میرود
	چنویی خردمند فرخ نژاد			ندارد جهان تا جهانست یاد
	نبینی در ایام او رنجه‌ای			که نالد ز بیداد سرپنجه‌ای
	کس این رسم و ترتیب و آیین ندید			فریدون با آن شکوه این ندید

---

1. بنازد.
2. برنا.
3. دردناک از.
4. رواست.