برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۳۴۶

دیباچه

— ۶ —

---

	چه کَم گردد ای صدر فرخنده پی			ز قدر رفیعت بدرگاه حی
	که باشند مشتی گدایان خیل			بمهمان دارالسلامت طفیل
	خدایت ثنا گفت و تبجیل کرد			زمین بوس قدر تو جبریل کرد
	بلند آسمان پیش قدرت خجل			تو مخلوق و آدم هنوز آب و گل
	تو اصل وجود آمدی از نخست			دگر هرچه موجود شد فرع تست
	ندانم کدامین سخن گویمت			که والا[۱]تری زآنچه من گویمت
	ترا عِزّ لولاک تمکین بسست			ثنای تو طه و یسن بسست
	چه وصفت کند سعدی ناتمام			علیک الصلوة ای نبی السلام

سبب نظم کتاب

	در اقصای عالم[۲] بگشتم بسی			بسر بردم ایام با هر کسی
	تمتع بِهر گوشه‌ای یافتم			ز هر خرمنی خوشه‌ای یافتم
	چو پاکان شیراز خاکی نهاد			ندیدم که رحمت برین خاک باد
	تَولّای مردان این پاک بوم			برانگیختم خاطر از شام و روم
	دریغ آمدم زآنهمه بوستان			تهیدست رفتن سوی[۳] دوستان
	بدل گفتم از مصر قند آورند			بَرِ دوستان ارمغانی برند
	مرا گر تهی بود از آن قند دست			سخنهای شیرین‌تر از قند هست
	نه قندی که مردم بصورت خورند			که ارباب معنی بکاغذ برند
	چو این کاخ دولت بپرداختم			برو ده دَر از تربیت ساختم
	یکی باب عدلست و تدبیر و رای			نگهبانی خلق و ترس خدای

---

1. بالا.
2. گیتی.
3. بَرِ.