این برگ هم‌سنجی شده‌است.
دیباچه
— ۲ —
| بری ذاتش از تهمت ضدّ و جنس | غنی ملکش از طاعت جنّ و انس | |||||
| پرستار امرش همه چیز و کس | بنی آدم و مرغ و مور و مگس | |||||
| چنان پهن خوان کرم گسترد | که سیمرغ در قاف قسمت[۱] خورد | |||||
| لطیف کرم گستر کار ساز | که دارای خلقست و دانای راز[۲] | |||||
| مرو را رسد کبریا و منی | که ملکش قدیمست و ذاتش غنی | |||||
| یکی را بسر برنهد تاج بخت | یکی را بخاک اندر آرد ز تخت | |||||
| کلاه سعادت یکی بر سرش | گلیم شقاوت یکی در برش | |||||
| گلستان کند آتشی بر خلیل | گروهی بر آتش برد ز آب نیل | |||||
| گر آنست منشور احسان اوست | ور اینست توقیع فرمان اوست | |||||
| پسِ پرده بیند عمل‌های بد | همو پرده پوشد بآلای خود | |||||
| بتهدید اگر برکشد تیغ حکم | بمانند کرّوبیان صُمّ و بُکم | |||||
| و گر در دهد یک صلای کرم | عزازیل گوید نصیبی برم | |||||
| بدرگاه لطف و بزرگیش بر | بزرگان نهاده بزرگی ز سر | |||||
| فروماندگان را برحمت قریب | تضرع کنان را بدعوت مُجیب | |||||
| بر احوال نابوده علمش بصیر | بر اسرار ناگفته لطفش[۳] خبیر | |||||
| بقدرت نگهدار بالا و شیب | خداوند دیوان[۴] روز حسیب | |||||
| نه مستغنی از طاعتش پشت کس | نه بر حرف او جای انگشت کس | |||||
| قدیمی نکوکار نیکی پسند | بکلک قضا در رحِم نقشبند | |||||
| ز مشرق بمغرب مه و آفتاب | روان کرد و گسترد گیتی بر آب | |||||
