برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۳۴۲

دیباچه

— ۲ —

---

	بری ذاتش از تهمت ضدّ و جنس			غنی ملکش از طاعت جنّ و انس
	پرستار امرش همه چیز و کس			بنی آدم و مرغ و مور و مگس
	چنان پهن خوان کرم گسترد			که سیمرغ در قاف قسمت[۱] خورد
	لطیف کرم گستر کار ساز			که دارای خلقست و دانای راز[۲]
	مرو را رسد کبریا و منی			که ملکش قدیمست و ذاتش غنی
	یکی را بسر برنهد تاج بخت			یکی را بخاک اندر آرد ز تخت
	کلاه سعادت یکی بر سرش			گلیم شقاوت یکی در برش
	گلستان کند آتشی بر خلیل			گروهی بر آتش برد ز آب نیل
	گر آنست منشور احسان اوست			ور اینست توقیع فرمان اوست
	پسِ پرده بیند عمل‌های بد			همو پرده پوشد بآلای خود
	بتهدید اگر برکشد تیغ حکم			بمانند کرّوبیان صُمّ و بُکم
	و گر در دهد یک صلای کرم			عزازیل گوید نصیبی برم
	بدرگاه لطف و بزرگیش بر			بزرگان نهاده بزرگی ز سر
	فروماندگان را برحمت قریب			تضرع کنان را بدعوت مُجیب
	بر احوال نابوده علمش بصیر			بر اسرار ناگفته لطفش[۳] خبیر
	بقدرت نگهدار بالا و شیب			خداوند دیوان[۴] روز حسیب
	نه مستغنی از طاعتش پشت کس			نه بر حرف او جای انگشت کس
	قدیمی نکوکار نیکی پسند			بکلک قضا در رحِم نقشبند
	ز مشرق بمغرب مه و آفتاب			روان کرد و گسترد گیتی بر آب

---

1. روزی.
2. این بیت در بعضی از نسخ نیست.
3. باقوال ناگفته سمعش.
4. دیوان و.