برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۳۲۰

باب هشتم

— ۲۰۶ —

---

	جوان گوشه نشین شیر مرد راه خداست			که پیر خود نتواند ز گوشه‌ای برخاست
	جوان سخت می باید که از شهوت بپرهیزد			که پیرست رغبت را خود آلت برنمیخیزد

* * *

حکیمی را پرسیدند چندین درخت نامور که خدای عزّ وجل آفریده است و برومند^[۱] هیچ یک را آزاد نخوانده‌اند مگر سرو را که ثمره‌ای ندارد^[۲] درین چه حکمتست گفت هر درختی را ثمره^[۳] معین است که بوقتی معلوم بوجود آن تازه آید و گاهی بعدم آن پژمرده شود و سرو را هیچ ازین نیست و همه وقتی خوشست و اینست صفت آزادگان

	بر آنچه میگذرد دل منه که دجله بسی			پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد
	گرت زدست بر آید چو نخل باش کریم			ورت ز دست نیاید چو سرو باش آزاد

* * *

دو کس مردند و حسرت^[۴] بردند یکی آنکه داشت و نخورد و دیگر آنکه دانست و نکرد

	کس نبیند بخیل فاضل را			که نه در عیب گفتنش کوشد
	ور کریمی دو صد گنه دارد			کرمش عیبها فرو پوشد

---

1. آفریده و برومند
2. ندارد گوئی.
3. دخلی.
4. تحسر.