این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب هشتم
— ۲۰۶ —
| جوان گوشه نشین شیر مرد راه خداست | که پیر خود نتواند ز گوشه‌ای برخاست | |||||
| جوان سخت می باید که از شهوت بپرهیزد | که پیرست رغبت را خود آلت برنمیخیزد | |||||
* * *
حکیمی را پرسیدند چندین درخت نامور که خدای عزّ وجل آفریده است و برومند[۱] هیچ یک را آزاد نخوانده‌اند مگر سرو را که ثمره‌ای ندارد[۲] درین چه حکمتست گفت هر درختی را ثمره[۳] معین است که بوقتی معلوم بوجود آن تازه آید و گاهی بعدم آن پژمرده شود و سرو را هیچ ازین نیست و همه وقتی خوشست و اینست صفت آزادگان
| بر آنچه میگذرد دل منه که دجله بسی | پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد | |||||
| گرت زدست بر آید چو نخل باش کریم | ورت ز دست نیاید چو سرو باش آزاد | |||||
* * *
دو کس مردند و حسرت[۴] بردند یکی آنکه داشت و نخورد و دیگر آنکه دانست و نکرد
| کس نبیند بخیل فاضل را | که نه در عیب گفتنش کوشد | |||||
| ور کریمی دو صد گنه دارد | کرمش عیبها فرو پوشد | |||||
