برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۳۱۵

در آداب صحبت

— ۲۰۱ —

---

گفتن ایشان اعتماد نماند قال بل سَولت لکم انفسکم امراً

	یکی را که عادت بود راستی			خطائی رود[۱] در گذارند ازو
	و گر نامور شد بقول دروغ			دگر راست باور ندارند ازو

* * *

اجلّ کاینات از روی ظاهر آدمیست و اذلّ موجودات سگ و باتفاق خردمندان سگ حق شناس به از آدمی نا سپاس

	سگی را لقمه‌ای هرگز فراموش			نگردد ور زنی صد نوبتش سنگ
	و گر عمری نوازی سفله‌ای را			بکمتر تندی[۲] آید با تو در جنگ

* * *

از نفس پرور هنروری نیاید و بی هنر سروری را نشاید

	مکن رحم بر گاو بسیار بار			که بسیار خسبست و بسیار خوار
	چو گاو ار همی بایدت فربهی			چو خر تن بجور کسان در دهی

* * *

در انجیل آمده است که ای فرزند آدم گر توانگری دهمت مشتغل شوی بمال از من و گر درویش کنمت تنگدل نشینی پس حلاوت ذکر من کجا دریابی و بعبادت من کی شتابی

	گه اندر نعمتی مغرور و غافل			گه اندر تنگ دستی خسته و ریش
	چو در سرا و ضرّا حالت اینست			ندانم کی بحق پردازی از خویش

* * *

ارادت بیچون یکی را از تخت شاهی فرو آرد و دیگری را در شکم ماهی نکو^[۳] دارد

---

1. کند، بود.
2. چیزی.
3. نگه.