برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۳۰۹

در آداب صحبت

— ۱۹۵ —

---

	آتش از خانه همسایه درویش مخواه			کانچه بر روزن او میگذرد دود دلست

* * *

درویش ضعیف حال را در خشگی تنگ سال مپرس که چونی الا بشرط آنکه مرهم ریشش بنهی و معلومی بیشش

	خری که بینی و باری بگل در افتاده			بدل برو شفقت کن ولی مرو بسرش
	کنون که رفتی و پرسیدیش که چون افتاد			میان ببند و چو مردان بگیر دُمب خرش

* * *

دو چیز محال عقلست خوردن بیش از رزق مقسوم و مردن پیش از وقت معلوم

	قضا دگر نشود ور هزار ناله و آه			بکفر[۱] یا بشکایت بر آید از دهنی
	فرشته‌ای که وکیلست بر خزاین باد			چه غم خورد که بمیرد چراغ پیرزنی

* * *

ای طالب روزی بنشین که بخوری و ای مطلوب اجل مرو که جان نبری

	جهد رزق ار کنی و گر نکنی			برساند خدای عزّ و جل
	ور روی در دهان شیر و پلنگ			نخورندت مگر بروز اجل

---

1. بشکر.