این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در آداب صحبت
— ۱۹۱ —
کشت و توان بخشید و گر بی تأمل کشته شود محتمل است که مصلحتی فوت شود که تدارک مثل آن[۱] ممتنع باشد
| نیک سهلست زنده بیجان کرد | کشته را باز زنده نتوان کرد | |||||
| شرط عقلست صبر[۲] تیر انداز | که چو رفت از کمان نیاید باز | |||||
***
حکیمی که با جهال درافتد توقّع عزت ندارد و گر جاهلی بزبان آوری بر حکیمی غالب آید عجب نیست که سنگیست که گوهر همی شکند
| نه عجب گر فرو رود نفسش | عندلیبی غراب هم قفسش | |||||
| گر هنرمند از اوباش جفائی بیند | تا دل خویش نیازارد و در هم نشود | |||||
| سنگ بد گوهر اگر کاسه زرین بشکت | قیمت سنگ نیفزاید و زر کم نشود | |||||
***
خردمندی را که در زمره اجلاف سخن ببندد شگفت مدار که آواز بربط با غلبه دهل[۳] برنیاید و بوی عنبر[۴] از گند سیر فرو ماند
| بلند آواز نادان گردن افراخت | که دانا را ببی شرمی بینداخت | |||||
| نمی داند که آهنگ حجازی | فرو ماند ز بانگ طبل غازی | |||||
***
جوهر اگر در خلاب افتد همچنان[۵] نفیسست و غبار اگر بفلک
