این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب هشتم
— ۱۸۲ —
| دشمن چو بینی ناتوان لاف از بروت خود مزن | مغزیست در هر استخوان مردیست در هر پیرهن | |||||
* * *
هر که بدی را بکشد خلق را از بلای او برهاند و او را از عذاب خدای عز وجل[۱]
| پسندیده است بخشایش ولیکن | منه بر ریش خلق آزار مرهم | |||||
| ندانست آنکه رحمت کرد بر مار | که آن ظلمست بر فرزند آدم | |||||
* * *
نصیحت از دشمن پذیرفتن خطاست ولیکن شنیدن رواست تا بخلاف آن کار کنی که آن عین[۲] صوابست
| حذر کن زانچه دشمن گوید آن کن | که بر زانو زنی دست تغابن | |||||
| گرت راهی نماید راست چون تیر | ازو بر گرد و راه دست چپ گیر | |||||
* * *
خشم بیش از حدّ گرفتن وحشت[۳] آرد و لطف بی وقت هیبت ببرد نه چندان درشتی کن که از تو سیر گردند و نه چندان نرمی که بر تو دلیر شوند
| درشتی و نرمی بهم در بهست | چو فاصد که جراح و مرهم نهست | |||||
| درشتی نگیرد خردمند پیش | نه سستی که ناقص[۴] کند قدر خویش | |||||
