این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در آداب صحبت
— ۱۸۱ —
| میان دو تن آتش افروختن | نه عقلست و خود در میان سوختن | |||||
| در سخن با دوستان آهسته باش | تا ندارد دشمن خونخوار گوش | |||||
| پیش دیوار آنچه گوئی هوش دار | تا نباشد در پس دیوار گوش[۱] | |||||
* * *
هر که با دشمنان صلح می کند سر آزار دوستان دارد[۲]
| بشوی ای خردمند از آن دوست دست | که با دشمنانت بود هم نشست | |||||
* * *
چون در امضای کاری متردّد باشی آن طرف اختیار کن که بی آزارتر برآید
| با مردم سهل خوی[۳] دشخوار مگوی | با آنکه در صلح زند جنگ مجوی | |||||
تا کار بزر بر میآید جان در خطر افکندن نشاید[۴]
| چو دست از همه حیلتی در گسست | حلالست بردن بشمشیر دست | |||||
* * *
بر عجز دشمن رحمت مکن که اگر قادر شود بر تو نبخشاید
