برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۲۷۶

باب هفتم

— ۱۶۲ —

---

رضای حق جلّ وعلا بیش از آن باشی که در بند حظّ نفس خویش و هر آنکه درو این صفت موجود نیست بنزد محققان بالغ نشمارندش

	بصورت آدمی شد قطره آب			که چل روزش قرار اندر رحم ماند
	و گر چل ساله را عقل و ادب نیست			بتحقیقش نشاید آدمی خواند

	جوانمردی و لطفست آدمیت			همین نقش هیولانی مپندار
	هنر باید که صورت می توان کرد			بایوانها در از شنگرف و زنگار
	چو انسان را نباشد فضل و احسان			چه فرق از آدمی تا نقش دیوار
	بدست آوردن دنیا هنر نیست			یکی را گر توانی دل بدست آر

حکایت

سالی نزاعی در پیادگان حجیح^[۱] افتاده بود و داعی در آن سفر هم پیاده انصاف در سر و روی هم فتادیم و داد فسوق و جدال بدادیم کجاوه نشینی را شنیدم که با عدیل خود می گفت یا للعجب پیاده عاج چو عرصه^[۲] شطرنج بسر می‌برد فرزین میشود یعنی به از آن میگردد که بود و پیادگان حاج بادیه بسر بردند و بتر شدند

	از من بگوی حاجی مردم گزای را			کو پوستین خلق بآزار میدرد
	حاجی تو نیستی شترست از برای آنک			بیچاره خار میخورد و بار میبرد

---

1. حجاج، حاج، حجاز.
2. عاج عرصه.