برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۲۷۴

باب هفتم

— ۱۶۰ —

---

حکایت

اعرابیی^[۱] را دیدم که پسر را همی گفت یا بنی انک مسئول^[۲] یوم القیامة ماذا اکتسبت و لایقال بمن انتسبت^[۳] یعنی ترا خواهند پرسید که عملت^[۴] چیست نگویند پدرت کیست

	جامه کعبه را که می بوسند[۵]			او نه از کرم پیله نامی شد
	با عزیزی نشست روزی چند			لاجرم همچنو گرامی شد

حکایت

در تصانیف حکما آورده‌اند که کژدم را ولادت معهود^[۶] نیست چنانکه دیگر^[۷] حیوانات را بل احشای مادر را بخورند و شکمش را بدرند و راه صحرا گیرند و آن پوستها که در خانه کژدم بینند اثر آنست^[۸] باری این نکته پیش بزرگی همی گفتم گفت دل من بر صدق این سخن گواهی میدهد و^[۹] جز چنین نتوان^[۱۰] بودن در حالت خردی با مادر^[۱۱] و پدر چنین معاملت کرده‌اند لاجرم در بزرگی چنین مقبلند و محبوب^[۱۲]

	پسری را پدر وصیت کرد			کای جوان بخت یادگیر این پند
	هرکه با اهل[۱۳] خود وفا نکند			نشود دوست روی و دولتمند

---

1. پا: اعرابی.
2. ص: سؤول.
3. ص: یقال انتسبت.
4. ص: علمت.
5. می پوشند.
6. معلوم.
7. سایر.
8. بعضی از نسخه‌ها جمله: (و آن پوستها ...) را ندارد.
9. بعضی از نسخ جمله: (دل من ...) را ندارد.
10. نتواند.
11. ص: خردی مادر.
12. در متن در این دو کلمه آثار تراشیدگی و تصرف آشکار است.
13. اصل.