برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۲۱۶

باب سوّم

— ۱۰۲ —

---

بسابقه معرفتی که میان ما بود آستینش گرفتم و گفتم

	بخور ای نیک سیرت سره مرد			کان نگون بخت گرد کرد و نخورد

حکایت

صیادی ضعیف را ماهی قوی بدام اندر افتاد طاقت حفظ آن نداشت ماهی برو غالب آمد و دام از دستش در ربود و برفت

	شد غلامی که آب جوی آرد			جوی آب[۱] آمد و غلام ببرد
	دام هر بار ماهی آوردی			ماهی این بار رفت و دام ببرد

دیگر صیادان دریغ خوردند و ملامتش کردند که چنین صیدی در دامت افتاد و ندانستی نگاه داشتن گفت ای برادران چتوان کردن مرا روزی نبود و ماهی را^[۲] همچنان روزی مانده بود

صیاد بی روزی^[۳] در دجله نگیرد و ماهی بی اجل بر خشک نمیرد

حکایت

دست و پا بریده‌ای هزار پائی بکشت صاحبدلی برو گذر کرد^[۴] و گفت سبحان الله با هزار پای که داشت چون اجلش فرا رسید از بیدست و پائی گریختن نتوانست

	چو آید ز پی دشمن جان ستان			ببندد اجل پای اسب[۵] دوان
	در آندم که دشمن پیاپی رسید			کمان کیانی نشاید کشید

---

1. شد غلامی بجوی کاب آرد، آب جوی.
2. ص: و ماهی.
3. بی روزی ماهی.
4. بگذشت.
5. مرد.