برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۹۳

در اخلاق درویشان

— ۷۹ —

---

حکایت

درویشی بمقامی در آمد که صاحب آن بقعه^[۱] کریم‌النفس بود طایفه اهل فضل و بلاغت در صحبت او هر یکی بذله و لطیفه همی گفتند درویش راه^[۲] بیابان کرده بود و مانده و چیزی نخورده یکی از آن میان بطریق ظرافت گفت ترا هم چیزی بباید گفت گفت مرا چون دیگران فضل و ادبی نیست و چیزی نخوانده‌ام بیک بیت از من قناعت کنید همگنان برغبت گفتند بگوی گفت

	من گرسنه در برابرم سفره نان			همچون عزبم بر در حمام زنان

یاران نهایت عجز او بدانستند و سفره پیش آوردند صاحب دعوت گفت ای یار زمانی توقف کن که پرستارانم کوفته بریان می‌سازند درویش سر برآورد و^[۳] گفت

	کوفته بر سفره من گو مباش			گرسنه[۴] را نان تهی کوفته است

حکایت

مریدی گفت پیر را چکنم کز خلایق برنج اندرم از بس که بزیارت من همی آیند و اوقات مرا از تردّد ایشان تشویش می‌باشد گفت هر چه درویشانند مر ایشانرا وامی بده و آنچه توانگرانند از ایشان چیزی بخواه که دیگر یکی گرد تو نگردند

	گر گدا پیشرو لشکر اسلام بود			کافر از بیم توقع برود تا در چین[۵]

---

1. بقعه مردی.
2. بیابان طی.
3. بخندید و.
4. کوفته.
5. روم.