برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۹۱

در اخلاق درویشان

— ۷۷ —

---

	در سر کار تو کردم دل و دین با همه دانش			مرغ زیرک بحقیقت منم امروز و تو دامی

فی‌الجمله دولت وقت مجموع بروز زوال^[۱] آمد چنانکه شاعر گوید

	هر که هست از فقیه و پیر و مرید			از زبان آوران پاک نفس
	چون بدنیای دون فرود آید			بعسل در بماند پای مگس

بار دیگر ملک بدیدن او رغبت کرد عابد را دید از هیأت نخستین بگردیده و سرخ و سپید برآمده و فربه شده و بر بالش دیبا تکیه زده و غلام پری پیکر بمروحه طاوسی بالای سر ایستاده بر سلامت حالش شادمانی کرد و از هر دری سخن گفتند تا ملک بانجام سخن گفت چنین که من این هر دو طایفه را دوست دارم در جهان کس^[۲] ندارد یکی علما و دیگر زهاد را وزیر فیلسوف جهاندیده حاذق^[۳] که با او بود گفت ای خداوند شرط دوستی آنست که با هر دو طایفه نکوئی کنی عالمانرا زر بده تا دیگر بخوانند و زاهدانرا چیزی مده تا زاهد بمانند

	خاتون خوبصورت پاکیزه روی را			نقش و نگار و خاتم پیروزه گو مباش
	درویش نیک سیرت پاکیزه خوی[۴] را			نان رباط و لقمه دریوزه گو مباش

	تا مرا هست و دیگرم باید			گر نخوانند زاهدم شاید[۵]

---

1. بزوال.
2. کس دوست.
3. صادق.
4. فرخنده رای.
5. س: بجای این اشعار ابیات ذیل را دارد.

   	نه زاهد را درم باید نه دینار			چو بستد زاهد دیگر بدست آر

   	آنرا که سیرتی خوش و سرّیست با خدای			بی نان وقف و لقمه دریوزه زاهد است
   	و انگشت خوبروی و بنا گوش دلفریب			بی گوشوار و خاتم پیروزه شاهد است

   و دو بیت اخیر در بعضی از نسخ در آخر حکایت بعد نوشته شده