برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۸۱

در اخلاق درویشان

— ۶۷ —

---

	مرغ ایوان ز هول او بپرید			مغز ما برد و حلق خود بدرید

گفتم زبان تعرض مصلحت آنست که کوتاه کنی که^[۱] مرا کرامت این شخص ظاهر شد گفت مرا^[۲] بر کیفیت آن واقف نگردانی تا منش هم تقرب کنم و بر مطایبتی که کردم استغفار گویم گفتم بلی^[۳] بعلت آنکه شیخ اجلم بارها بترک سماع فرموده است و موعظه بلیغ گفته و در سمع قبول من نیامده امشبم^[۴] طالع میمون و بخت همایون بدین بقعه رهبری کرد تا بدست این توبه کردم که بقیت زندگانی گرد سماع و مخالطت نگردم

	آواز خوش از کام و دهان و لب شیرین			گر نغمه کند ور نکند دل بفریبد
	ور پرده عشاق و خراسان[۵] و حجاز[۶]ست			از حنجره مطرب مکروه نزیبد

حکایت

لقمان را گفتند ادب^[۷] از که آموختی گفت از بی‌ادبان هر چه از ایشان در نظرم ناپسند آمد از فعل آن^[۸] پرهیز کردم

	نگویند از سر بازیچه حرفی			کزان پندی نگیرد صاحب هوش
	و گر صد باب حکمت پیش نادان			بخوانند آیدش بازیچه در گوش

---

1. کنی بحکم آنکه.
2. مرا نیز.
3. ص: گویم بلی.
4. تا امشب که.
5. سپاهان، نهاوند.
6. عراق.
7. ص: حکمت.
8. از آن.