این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب دوّم
— ۶۶ —
| گوئی رگ جان می‌گسلد زخمه ناسازش | ناخوش‌تر از آوازه مرگ پدر آوازش | |||||
گاهی انگشت حریفان ازو در کوش و گهی بر لب که خاموش
| نهاج[۱] اِلی صوتِ الاغانی لطیبها[۲] | وانت مُغنّ اِن َسکتَّ نطیبُ | |||||
| نبیند کسی در سماعت خوشی | مگر وقت رفتن که دم در کشی | |||||
| چون در آواز آمد آن بر بط سرای | کدخدا را گفتم از بهر خدای | |||||
| زیبقم در گوش کُن تا نشنوم | یا درم بگشای تا بیرون روم | |||||
فی‌الجمله پاس خاطر یاران را موافقت کردم و شبی بچند مجاهده[۳] بروز آوردم
| مؤذن[۴] بانگ بی هنگام برداشت | نمی‌داند که چند از شب گذشته است | |||||
| درازیّ شب از مژگان من پُرس | که یکدم خواب در چشمم نگشته است | |||||
بامدادان بحکم تبرک دستاری از سر و دیناری از کمر بگشادم و پیش مغنی نهادم و در کنارش گرفتم و بسی شکر گفتم یاران ارادت من در حقّ او خلاف عادت دیدند و بر خفت عقلم حمل کردند[۵] یکی زان میان زبان تعرّض دراز کرد و ملامت کردن آغاز که این حرکت مناسب رای خردمندان نکردی خرقه مشایخ بچنین مطربی دادن که در همه عمرش درمی بر کف نبوده است و قراضه‌ای در دف
| مطربی دور ازین خجسته سرای | کس دو بارش ندیده در یک جای | |||||
| راست چون بانگش از دهن برخاست | خلق را موی بر بدن برخاست | |||||
