برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۷۷

در اخلاق درویشان

— ۶۳ —

---

حکایت

پادشاهی پارسائی را^[۱] دید گفت هیچت از ما یاد آید^[۲] گفت بلی وقتی که خدا را فراموش می‌کنم

	هر سو دود آنکش[۳] زبر خویش براند			و آنرا که بخواند بدر کس ندواند

حکایت

یکی از جمله صالحان^[۴] بخواب دید پادشاهی را در بهشت و پارسائی در دوزخ پرسید که موجب درجات این چیست و سبب درکات آن که مردم بخلاف این معتقد بودند^[۵] ندا آمد که این پادشه بارادت درویشان ببهشت اندرست و این پارسا بتقرب پادشاهان در دوزخ

	دلقت بچه کار آید و مَسحی و مرقع			خود را ز عملهای نکوهیده بری دار
	حاجت بکلاه برکی[۶] داشتنت نیست			درویش صفت باش و کلاه تتری دار

حکایت

پیاده‌ای سر و پا برهنه با کاروان حجاز از کوفه بدر آمد و همراه ما شد و معلومی نداشت خرامان همی رفت و می گفت

	نَه باَستر بَر سوارم نه چو اُشتر زیر بارم[۷]			نه خداوند رعیت نه غلام شهریارم

---

1. ص: پادشاهی را پارسائی.
2. می‌آید.
3. آنکس.
4. از صلحا.
5. همی پنداشتند.
6. پرکی – ترکی.
7. نه باشتری سوارم نه چو خر بزیر بارم.