برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۵۶

— ۲۰۶ —

---

	آنروز که از عمل بیفتی			با گوش تو آید آنچه گفتی

---

	دانی چه بود کمال انسان			با دشمن و دوست لطف و احسان
	غمخواری دوستان خدا را			دلداری دشمنان مدارا

---

	سگ بر آن آدمی شرف دارد			کو دل دوستان بیازارد
	این سخن را حقیقتی باید			تا معانی بدل فرود آید
	آدمی با تو دست در مطعوم			سگ ز بیرون[۱] آستان محروم
	حیف باشد که سگ وفا دارد			و آدمی دشمنی روا دارد

---

	غم نه بر دل که گر نهی بر کوه			کوه گردد ز بار غصه ستوه
	جان شیرین که رنج کش باشد			تن مسکین چگونه خوش باشد؟

---

	سخن زید نشنوی بر عمرو			تا ندانی نخست باطن امر
	گر خلافی میان ایشانست			بیخلاف این سخن پریشانست

---

	همه فرزند آدمند بشر			میل بعضی بخیر و بعضی شر[۲]
	این یکی مور ازو نیازارد			واندگر سگ برو شرف دارد

---

	همه دانند لشکر و میران			که جوانی نیاید از پیران
	عذر من بر عذار من پیداست			بعد ازینم چه عذر باید خواست؟

---

	اگر هوشمندی مکن جمع مال			که جمعیتت را کند پایمال

---

1. برون ز آستان در.
2. بعض شر.