این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
— ۱۶۴ —
* * *
| من هرگز آب چاه ندیدم چنین مداد | بر یک ورق نویس که بر هفت بگذرد | |||||
| نی نی ورق چه باشد و کیمخت گوسفند | از چرم گاو از سپر جفت بگذرد | |||||
* * *
| مر ترا چون دو کار پیش آید | که ندانی کدام باید کرد | |||||
| هرچه در وی مظنهٔ خطرست | آنت بر خود حرام باید کرد | |||||
| وانکه بی‌خوف و بی‌خطر باشد | بهمانت قیام باید کرد | |||||
* * *
| دانی که بر نگین سلیمان چه نقش بود | دل در جهان مبند که با کس وفا نکرد | |||||
| خرم تنی که حاصل عمر عزیز را | با دوستان بخورد و بدشمن رها نکرد | |||||
* * *
| ز دست ترشروی خوردن تبرزد | چنان تلخ باشد که گوئی تبرزد | |||||
| گرم روی با پشت گردد از آن به | که روئی ببینم که پشتم بلرزد | |||||
| گدا طبع اگر در تموز آب حیوان | بدستت دهد جور سقا نیرزد | |||||
| کسی را فراغ از چنین خلق دیدن | مسلم بود کو قناعت بورزد[۱] | |||||
* * *
| روزی بسرش نبشته بودند | کاین دولت و منصب آن نیرزد | |||||
| سی ساله توانگری و فرمان | یکروزه هلاک جان نیرزد | |||||
| دیدی که چه کرد عیش و چون مرد | آن عاقبت آن فلان[۲] نیرزد | |||||
