برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۰۵

— ۱۵۵ —

---

* * *

	یکی از بخت کامران بینی			دیگری تنگ عیش و کوته دست
	آن در آن چاه خویشتن نفتاد			وین برین تخت خویشتن ننشست
	تاج دولت خدای می‌بخشد			هر که را این مقام و رتبت هست
	لاجرم خلق را بخدمت او			کمر بندگی بباید بست[۱]

* * *

	براه راست توانی رسید در مقصود			تو راست باش که هر دولتی که هست تراست
	تو چوب راست بر آتش دریغ میداری			کجا بآتش دوزخ برند مردم راست؟

* * *

	عیب آنان مکن که پیش ملوک			پشت خم می‌کنند و بالا راست
	هر که را بر سماط بنشستی			واجب آمد بخدمتش برخاست
	چون مکافات فضل[۲] نتوان کرد			عذر بیچارگان[۳] بباید خواست

* * *

	گر اهل معرفتی هرچه بنگری خوبست			که هرچه دوست کند همچو دوست محبوبست
	کدام برگ درختست اگر نظر داری			که سر صنع آلهی برو[۴] نه مکتوبست

* * *

	امید خلق برآور چنانکه بتوانی			بحکم آنکه ترا هم امید مغفرتست
	که گر ز پای درآئی بدانی این معنی			که دستگیری درماندگان چه مصلحتست

* * *

	هرگز پر طاوس کسی گفت که زشتست؟			یا دیو کسی گفت که رضوان بهشتست؟

---

1. در بعضی از نسخ دو بیت اول و دوم یک قطعه، و دو بیت بعد قطعهٔ جداگانه‌ایست.
2. قصد (؟).
3. بیچارگی.
4. درو.