برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۰۱

— ۱۵۱ —

---

	متی عاشرت محلوق العوارض			اذا قالوا لک اکفر لاتعارض
	مرو با ژنده‌پوشان شام و شبگیر			چو رفتی در بغل نه دست تدبیر
	چنان تردم دوت کت خون خوفا کند			کناکس خورده دیک تهی چه فا کند
	وجد یا صاح و اکفف من ملامه			لعل القوم فیهم ذو کرامه
	مگو در نفس درویشان هنر نیست			که گرد مردیست هم زیشان بدر نیست
	کاحسان نکند فاهر بی اصولی			شنه میان هم بجت صاحب قبولی
	نعما قال خیاط بموصل			لمأجور له قدر ففصل
	سخن سهل است بر طرف زبان گفت			نگه کن کاین سخن هرجا توان گفت
	غر از مو میشنی فاهر کس مگوی راز			کحبغی می‌بری زوتر هذنداز
	خفی السرّ لاتودع خلیلک			حذارا منه ان ینسی جمیلک
	مگو با دوست میگویم چه باکست			که گر دشمن شود بیم هلاکست
	تو از دشمن بترسی غافل از دوست			که عیش دشمن سوب اس سست توست
	یقول الزاجرانی لا تلاعب			اذا لم تحتمل بسط الملاعب
	چه خوش گفت آن پسر با یار طناز			تو در نی بستهٔ آتش مینداز
	کر کمی دی کش ای روز خوبی گفت			مزم طش کت قلاشی نتوان اشفنت
	ان استحسنت هذا القول بعدی			قل اللهم نور قبر سعدی
	چه باشد گر ز رحمت پارسائی			کند در کار درویشی دعائی
	کخیرت باد ازین معنی کت اشنفت			بگی رحمت و سعدی باکش این گفت