برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۰ —

۳۱– رای و تدبیر از پیر جهاندیده توقع دارد و جنگ از جوان جاهل.

۳۲– داد ستمدیدگان بدهد تا ستمکاران خیره نگردند که گفته‌اند سلطان که رفع دزدان نکند حقیقت خود[۱] کاروان می‌زند.

۳۳– کام و مراد پادشاهان حلال آنگاه باشد که دفع بدان از رعیت بکند چنانکه شبان[۲] دفع گرگ از گوسفندان، اگر نتواند[۳] که بکند و نکند مزد شبانی حرام می‌ستاند فکیف چون می‌تواند و نکند.

ذوالنون مصری پادشائی را گفت شنیده‌ام فلان عامل را که فرستادهٔ بفلان ولایت، بر رعیت درازدستی میکند و ظلم[۴] روا میدارد. گفت روزی سزای او بدهم. گفت بلی روزی سزای او بدهی که مال از رعیت تمام ستده[۵] باشد پس بزجر و مصادره از وی بازستانی و در خزینه نهی درویش و رعیت را چه سود دارد؟ پادشاه خجل گشت و دفع مضرت عامل بفرمود در حال[۶].

  سر گرگ باید هم اول برید نه چون گوسفندان مردم درید  

۳۴– مالش رندان و فاسقان[۷] وقتی پسندیده آید که بنفس خویش از فجور بپرهیزد.

یکی از پادشاهان خمخانهٔ خماران شکستن فرمود، و شبانگاه گفت ندیمان خود را انگور فلان باغ را در وجه عصیر نهادیم. صاحبدلی بشنید گفت ای که گفتی بد مکن خود مکن[۸]

۳۵– لایق حال پادشاه نیست خشم بباطل گرفتن، و اگر چنانکه


  1. نکند ببازوی خود.
  2. شبانان.
  3. از گوسفندان، اگر نتواند مزد
  4. حیف.
  5. مال رعیت تمام برده.
  6. بفرمود و او را هلاک کرد.
  7. واژه ناخوانا فاسقان دادن از پادشاه
  8. در نسخه چاپی این عبارت شعر شده بدینصورت:
      ایکه گفتی بد مکن خود بد مکن گفتهٔ خود را تو از خود رد مکن