این برگ هم‌سنجی شده‌است.
دیباچه
— ۵ —
| لَقد سَعد الدنیا به دام سَعده | وَایّده المولی بِاَلویة النصر | |||||
| کذلک ینشأ لینة[۱] هو عرقها | و حُسن نباتِ الارض من کرم البذر | |||||
ایزد تعالی و تقدّس خطه پاک شیراز را بهیبت حاکمان عادل و همت عالمان عامل تا زمان قیامت در امان سلامت نگهداراد
| اقلیم پارس را غم از آسیب دهر نیست | ||||||
| تا بر سرش بود چو توئی سایه خدا | ||||||
| امروز کس نشان ندهد در بسیط خاک | ||||||
| مانند آستان درت مأمن رضا | ||||||
| بر تست پاس خاطر بیچارگان و شکر | ||||||
| بر ما و بر خدای جهان آفرین جزا | ||||||
| یا رب ز باد فتنه نگهدار خاک پارس | ||||||
| چندانکه خاک را بود و باد را بقا | ||||||
* * *
یکشب[۲] تأمل ایام گذشته میکردم و بر عمر تلف کرده تأسف میخوردم و سنگی سراچه دل بالماس آب دیده می‌سفتم و این بیتها مناسب حال خود میگفتم
| هر دم از عمر میرود نفسی | چون نگه میکنم[۳] نماند بسی | |||||
| ای که پنجاه رفت و در خوابی | مگر این پنج روز دریابی | |||||
| خجل آنکس که رفت و کار نساخت | کوس رحلت زدند و بار نساخت | |||||
| خواب نوشین بامداد رحیل | باز دارد پیاده را ز سبیل | |||||
